Fredi Fabris, Čas anatomije – renesansna serija, 2015.
…leš na anatomskom stolu [je] obična lešina, bezbojna kao leš utopljenika, sterilna, sterilizovana, dobra samo da se na njoj demonstriraju simptomi nekog patološkog stanja, te nije potreban brasero da kadom svojih trava otkloni bazd raspadanja. (Danilo Kiš, Čas anatomije)[1]
Prije nego što pređemo na glavnu temu ovog teksta, moramo skrenuti pažnju na, za ono o čemu je ovdje riječ, veoma važnu ličnost: Adnana Oktara. Radi se o, najblaže rečeno, kontroverznoj ličnosti za koju je teško povjerovati da je uopšte stvarna osoba, a ne komediografska kreacija Saše Baron Koena. Oktar je lider opskurnog kvazi-islamskog „seks-kulta“ u Turskoj, a u čijem vlasništvu se, pored vila i skupocjenih automobila, nalazi i televizijska kuća na kojoj se emituju njegovi, malo je reći, groteskni programi. U njima se Oktar okružuje svojim „mačkicama“, kako zove djevojke gotovo identičnog i naglašeno erotizovanog izgleda, koji je očigledno rezultat brojnih posjeta plastičnom hirurgu.
Pored karijere televizijskog voditelja, Oktar je, recimo to tako, plodan pisac. Autor je oko 300 naslova islamske literature od kojih se većina bavi propagiranjem nekog oblika islamskog kreacionizma. Međutim, da se ne radi tek o pojavi koja kod razumnih ljudi može izazvati samo podsmijeh govore sudski postupci koji se protiv njega vode, kao i donijete presude. Ovima se, između ostalog, tereti za seksualnu eksploataciju, podvođenje, obmanjivanje i prevaru. Iz tog razloga, Oktar je već bio osuđivan, a nedavno je ponovo uhapšen u akciji turske policije o kojoj su izvjestili svi vodeći svjetski mediji, pa i oni domaći. Na tome se, međutim, ne završava veza koju Oktar ima sa našom javnošću.
Pređimo na stvar. Nedavno je uredništvu i-magazina Teologija.net dostavljen tekst pod naslovom Teorija evolucije između nauke i ideologije, vere i hipokrizije. Budući da je procijenjeno da je kvalitet teksta izrazito sporan, uredništvo ga nije objavilo. Tekst je, ipak, pronašao svog izdavača, te je tako publikovan na drugom internet portalu. U međuvremenu počele su da se šire glasine kako je publikovanje teksta na Teologija.net spriječeno iz „ideoloških razloga“: budući da se uredništvo, navodno, ne slaže sa idejnim pozicijama koje autor iznosi, tekst je odbijen.
Ukoliko bi to bilo tačno, to bi značilo da je uredništvo odstupilo od proklamovanih temeljnih principa uređivačke politike – da „naši autori i urednici imaju punu slobodu kada je reč o izboru tema i načinu na koji se te teme obrađuju“ i da magazin „nema bilo kakve ideološke ili druge preference“. Zbog pomenutih glasina, kao član uredništva osjećam obavezu da našim čitaocima predočim da ovi principi nisu pogaženi i ukažem na razloge zbog kojih tekst nije mogao da bude objavljen. Na taj način, postaće jasno to da se od temeljnih uređivačkih principa nije odustalo, a vjerovatno će postati jasno i još ponešto.
Naime, spomenuti rad ne zadovoljava ni osnovne standarde kvaliteta za koje se očekuje da budu ispunjeni kako bi bio publikovan na Teologija.net. O kakvim standardima je riječ? Za početak – i na to ćemo se za ovu priliku ograničiti – potrebno je da rad ne bude plagijat. Tekst o kojem je ovdje riječ – to jeste.
Pitanje plagijata, prvenstveno u naučnim radovima, u posljednjih nekoliko godina okupiralo je domaću javnost. Naročito interesantni bili su slučajevi vezani za ličnosti koje su politički izložene. U sličnim slučajevima u evropskim državama, dokazano plagiranje naučnih radova dovelo je do gubitka pozicije vlasti dotičnih ličnosti. Od javne poruge, kao najblaže sankcije za dokazani plagijat u akademskim ustanovama, sankcije sežu do onih najstrožih poput gubitka akademskog zvanja i stečene titule. Recimo, Univerzitet u Istočnom Sarajevu, na kome je autor teksta o kome je ovdje riječ redovni profesor, u svom statutu (čl. 99. st. 1) predviđa mogućnost oduzimanja stečenog stepena i diplome u slučaju dokazanog plagijata.
Postoji više tipova plagijata koji se u najširem smislu određuje kao „čin preuzimanja spisa druge osobe i poturanja istih za sopstvene“[2]. Flagrantan tip plagijata je onaj doslovni – kada se tekst koji je doslovce preuzet predstavlja kao sopstveni. Shodno različitim klasifikacijama možemo razlikovati i prikriveni ili mozaički plagijat – kada se bez upućivanja na izvor preuzimaju dijelovi teksta i u njima vrše sitne intervencije (izmjenom riječi ili redoslijeda rečenica), a koje imaju za cilj da prikriju plagiranje ili makar otežaju njegovo detektovanje. Takođe, postoji i strukturalni plagijat kada autor bez ukazivanja preuzima ne samo glavne ideje, nego i strukturu argumentacije, citate trećih autora, pa i njihov redoslijed navođenja. Za plagijat se smatra i nenavedeni citat, kada autor pod znacima navoda izdvaja tuđe riječi, ali ne upućuje na to kome one pripadaju niti odakle ih je preuzeo. Pored pobrojanih, u literaturi se sreću i brojni drugi tipovi koje dalje nećemo navoditi.[3] U tekstu o kome je riječ, prisutni su primjeri svakog od navedenih tipova plagijata.
Skrećemo pažnju na činjenicu da svi dijelovi ovog rada za koje je detektovano da su plagirani potiču iz iste knjige pod naslovom Obmana evolucije: naučni kolaps darvinizma i njegova ideološka pozadina autora Haruna Jahija.[4] Ne treba isključiti mogućnost da to nisu jedini plagirani dijelovi ovog rada, ali bi detektovanje ostalih zahtijevalo više vremena nego što to ovaj rad zavrijeđuje.
U nastavku dajemo uporedni prikaz tih dijelova, stavljajući dijelove plagiranog teksta u lijevi, a izvorni tekst koji je plagiran u desni stubac (latiničnim pismom). U desnom stupcu, u zagradi je dat broj stranice izvornog dijela na kome se citat nalazi. Dijelovi su navedeni shodno redoslijedu prema kome se javljaju u plagiranom radu. Čitaocima koji nemaju strpljenja da čitaju sva navedena mjesta, preporučujem da bace pogled samo na podvučeni tekst – to jest, na slučajeve broj 4, 6, 10, 14, 15, 18.
| Z. Peno | H. Jahi | |
| 1. | Prema teoriji evolucije, sve što postoji, organsko i neorgansko, rezultat je slučajnosti. […] ljudski um, gde god vidi poredak, zaključuje da postoji neko ko ga voljom uspostavlja. | S obzirom da ona poriče stvaranje u samom početku, ona tvrdi da sve što postoji, bilo živo ili neživo, nije nastalo činom stvaranja, već kao rezultat slučajnosti koja je zatim uspostavila neki red. Ljudski um je, međutim, izgrađen tako da razume, da gde god vidi red, da postoji volja koja organizije i stoji iza tog reda. (12) |
| 2. | Darvinovo učenje o poreklu vrsta polazi od hipoteze da se život razvijao preko dva naturalistička, „dopunjujuća mehanizma“: mutacije i prirodne selekcije. Promene u vrstama, prema toj zamisli, rezultat su slučajnih mutacija koje su se desile u živim organizmima, tako što su se oni „prilagodili nekoj određenoj sredini, i preneli te osobine na sledeće generacije“. | Neo-darvinistički model koji se danas označava kao teorija evolucije zagovara da je život evoluirao kroz dva naturalistička mehanizma: „prirodna selekcija“ i „mutacija“. Osnovna tvrdnja teorije je da su „prirodna selekcija i mutacija dva dopunjujuća mehanizma“. Poreklo evolucionih promena su slučajne mutacije koje se odigravaju u genetskoj građi živih organizama. (20) |
| 3. | Ovu pretpostavku Darvin je pozajmio od Žana Baptista Lamarka (1744–1829), koji je zastupao tezu o „prenošenju stečenih osobina“. Darvin, istina, nije u svemu sledio Lamarka koji je npr. tvrdio da je žirafa nastala od jedne vrste antilope koja je vremenom, iz generacije u generaciju, istezala vrat kako bi dohvatila lišće koje je stajalo visoko. Međutim, i Lamarkova i Darvinova teorija proizvod su jake i neobuzdane mašte, a ne naučnog istraživanja, s obzirom na to da u njihovo vreme ni genetika ni biohemija nisu postojale kao naučne discipline. | Darvin je bio impresioniran mnogim biolozima evolucionistima koji su mu prethodili, naročito francuskim biologom Lamarkom (Lamarck). Prema Lamarku, živi organizmi prenose osobine koje su stekle tokom života sa jedne generacije na drugu i na taj način evoluiraju. Na primer, žirafa je evoluirala od jedne vrste antilope tako što je, generacijama, istezala vrat pokušavajući, radi prehrane, dohvatiti sve visočije i visočije lišće. Darvin je tako upotrebio tezu „prenošenja stečenih osobina“ koju je predložio Lamark kao faktor koji čini da živi organizmi evoluiraju. Ali, i Darvin i Lamark su pogrešili jer je u njihovo vreme život mogao biti proučavan samo primitivnom tehnologijom i na jednom veoma neadekvatnom nivou. Naučne oblasti kao što su genetika i biohemija nisu postojale. (15) |
| 4. | Budući da se događaju slučajno i nasumično, mutacije kao „nepredviđeni slučajevi“, koji se odvijaju u genima, gotovo uvek oštećuju žive organizme koji su im podvrgnuti […] Neodarvinisti su pokušali, kroz hiljade eksperimenata, da izvedu bar jedan primer „napredne mutacije“, ali svi njihovi pokušaji okončani su potpunim neuspehom. | Već je bilo poznato da su mutacije – to jest „nepredviđeni slučaji“ – koje se odigravaju u genima živih organizama uvek bile štetne. Neodarvinisti su pokušali da ustanove jedan primer za „naprednu mutaciju“ izvodeći hiljade eksperimenata sa mutacijama. Svi njihovi pokušaji završili su potpunim neuspehom. (16) |
| 5. | Neka nesvesna intervencija na određenoj savršenoj i složenoj strukturi neće poboljšati tu strukturu, nego će je upravo pogoršati. | Razum nam govori da nesvesna intervencija na jednoj savršenoj i složenoj strukturi neće poboljšati tu strukturu, nego će je pogoršati. (25) |
| 6. | Nijedan jedini protein, gradivni blok života, nije mogao nastati slučajno. Nijedna ćelija nije mogla biti sintetizovana čak ni pomoću najsavršenijih biohemijskih laboratorija XX veka. | […] ni jedan jedini protein, gradivni blok života, nije mogao nastati slučajno. A ćelija – koja se prema evolucionistima navodno pojavila slučajno pod primitivnim i nekontrolisanim uslovima na Zemlji – nije mogla biti sintetizovana čak ni pomoću najsavršenijih laboratorija 20. veka. (16) |
| 7. | […] mutacije menjaju informacije u DNK jednog organizma, ali ipak ne mogu suštinski menjati jedno biće, niti učiniti da jedan živi organizam stekne novi organ. Shodno rečima američkog mislioca indijskog porijekla Ranganatana (B. G. Ranganathan), „da bi mutacija mogla biti prenesena na sledeću generaciju, ona se mora odigrati u reproduktivnim ćelijama organizma“. Jedna slučajna promena koja se desi u jednoj običnoj, tj. nereproduktivnoj ćeliji, ili organu tela, ne može biti prenesena na sledeću generaciju. Npr. ljudsko oko promenjeno efektima zračenja ili fizičkom povredom, neće biti preneseno na sledeću generaciju. | Mutacije ne mogu učiniti da neki živi organizam stekne jedan novi organ ili jednu novu osobinu. […] Da bi mutacija mogla biti prenesena na sledeću generaciju, ona se mora odigrati u reproduktivnim ćelijama organizma: Jedna slučajna promena koja se desi u jednoj „običnoj“, to jest nereproduktivnoj ćeliji ili organu tela, ne može biti prenesena na sledeću generaciju. Na primer, jedno ljudsko oko promenjeno efektima zračenja ili drugim uzrocima, neće biti preneseno na sledeću generaciju. (25) |
| 8. | Nove, povoljne osobine organizama, čije poreklo inače u Darvinovo vreme nije bilo moguće naučno objasniti, vremenom su, prema ovom naučniku, postale stabilne i dominantne, tako da su se stekli uslovi da, posredstvom mehanizma prirodne selekcije, dođe do promene jedinke u novu vrstu, koja bi bila sasvim različita od njenih predaka. Darvin je tvrdio da je čovek „najrazvijeniji rezultat ovog mehanizma“. | Njegova [Darvinova] ideja bila je u tome da pojedini živi organizmi koji su se prilagodili nekoj određenoj sredini prenose te osobine na sledeće generacije; te povoljne osobine nagomilale su se vremenom i transformisale tu jedinku u novu vrstu, sasvim različitu od njenih predaka […] Prema Darvinu, čovek je najrazvijeniji rezultat ovog mehanizma. (13) |
| 9. | Sledbenici Darvina prirodnu selekciju nastoje da predstave kao svojevrsnog svesnog dizajnera, ali prirodna selekcija nema svest. Sociobiolog Rensberger (Boyce Rensberger) tvrdi da prirodna selekcija „ne poseduje volju koja može odlučiti šta je dobro, a šta loše za žive organizme. Zbog toga se prirodnom selekcijom ne može objasniti nastajanje bioloških sistema i organa koji imaju karakteristiku neverovatne složenosti, koja se ne može uprostiti“. | Još jedan od intrigantnih mehanizama koje evolucionisti koriste u vezi sa prirodnom selekcijom jeste njihov napor da predstave ovaj mehanizam kao jednog svesnog dizajnera. Međutim, prirodna selekcija nema svest. Ona ne poseduje volju koja može odlučiti šta je dobro, a šta loše za žive organizme. Kao rezultat toga, prirodna selekcija ne može objasniti biološke sisteme i organe koji imaju karakteristiku „nezamislive složenosti koja se ne može uprostiti“. (22) |
| 10. | Biolozi pre Darvina su govorili o prirodnoj selekciji, ali ona je smatrana za „mehanizam koji drži vrste nepromenljivim, tako da ne budu deformisane“. Darvin je išao suprotnim smerom i tvrdio je da prirodna selekcija ima evolucionu snagu (o tome govori i naziv njegove knjige: Poreklo vrsta putem prirodne selekcije). Međutim, još od njegovog vremena nije se pojavio niti jedan dokaz u vezi s tim da prirodna selekcija ima snagu da navede organizme da pređu iz jedne vrste u drugu, jer „niko nikada nije mehanizmom prirodne selekcije proizveo neku vrstu“. | Kao jedan prirodni proces, prirodna selekcija je bila poznata biolozima i pre Darvina. Oni su ga definisali kao „mehanizam koji drži vrste nepromenjivim, bez da budu deformisane“. Darvin je bio prva osoba koja je postavila tvrdnju da ovaj proces ima evolucionu snagu, i on je onda podigao čitavu svoju teoriju na temelju ove tvrdnje. Ime koje je dao svojoj knjizi ukazuje da je prirodna selekcija bila osnova njegove teorije – Poreklo vrsta putem prirodne selekcije. Međutim, od Darvinovog vremena nije bilo ni jednog jedinog dokaza koji bi pokazao da prirodna selekcija navodi žive organizme da evoluiraju […] „Niko nikada nije proizveo neku vrstu mehanizmom prirodne selekcije“. (20) |
| 11. | Prirodna selekcija, dakle, ne može niti da doda jedan novi organ nekom živom organizmu, niti može da ga ukloni, ne može povećati ili poboljšati genetsku informaciju jedne vrste, niti može transformisati jednu vrstu u drugu. | Ukratko, prirodna selekcija nema sposobnost da doda jedan novi organ nekom živom organizmu, ukloni jedan organ, ili izmeniti organizam u drugu vrstu. (21) |
| 12. | U toku više decenija, evolucionisti su izveli mnoge eksperimente u cilju proizvođenja mutacije kod vinskih mušica. Pošto se one brzo razmnožavaju, to bi i mutacije trebalo da se odvijaju velikom brzinom. Nizovi generacija ovih mušica podvrgnuti su eksperimentima, a ipak nijedna korisna mutacija nije uočena. | U toku više decenija, evolucionisti su izveli mnoge eksperimente da proizvedu mutacije kod vinskih mušica pošto se ovi insekti razmnožavaju veoma brzo, tako da bi se mutacije pojavile brzo. Generacija za generacijom ovih mušica su mutirane, a ipak nijedna korisna mutacija nije uočena. (23) |
| 13. | Mutacije, kao „slučajne promene ili zamene koje se odigravaju u DNK molekulu, koji se nalazi u jedru ćelije živog organizma i koji sadrži sve genetske informacije“, rezultat su spoljnih uticaja, kao što su zračenje ili hemijsko delovanje. | Mutacije su definisane kao slučajne promeneili zamene koje se odigravaju u DNK molekulu, koji se nalazi u jedru ćelije živog organizma i koji sadrži sve genetske informacije. Ove promene ili zamene rezultat su spoljnih uticaja kao što su zračenje ili hemijsko delovanje. (23) |
| 14. | Mutacije koje se, zbog genetskih promena, odigravaju kod ljudi neretko stvaraju fizičke deformacije i psihička oboljenja kao što su Daunov sindrom (mongoloizam), albinizam, dvarfizam, karcinom i dr. U evolucionističkim udžbenicima ove mutacije su predstavljene kao primeri evolucionog mehanizma na delu. Nije potrebno naglašavati da jedan proces koji ljude ostavlja nesposobnim ili bolesnim ne može biti prihvatljiv. | Sve mutacije koje se odigravaju kod ljudi rezultiraju fizičkim deformitetima, slabostima takvim kao što su mongoloizam, Daunov sindrom, albinizam, dvarfizam ili rak. Ove mutacije su predstavljene u evolucionističkim udžbenicima kao primeri „evolucionog mehanizma na delu“. Nepotrebno je reći da jedan proces koji ljude ostavlja nesposobnim ili bolesnim ne može biti „evolucioni mehanizam“ – evolucija bi trebala da proizvodi bolje forme, koje su sposobnije da prežive. (25) |
| 15. | Svaka mutacija nosi opasnost da bude jedan „nesrećan slučaj“ bilo da oštećuje nukleotide koji izgrađuju DNK, ili da menja njihove položaje. Mutacije najčešće uzrokuju toliku štetu i promenu koja se ne može popraviti. Ona nije čarobni štapić koji transformiše žive organizme u neke naprednije i savršenije forme . Da je „direktan efekat mutacija štetan“ vidi se, u najgorem slučaju, na primeru stanovnika Hirošime, Nagasakija i Černobilja, koji su posle strašnog stradanja doživeli genetske promene koje su ih dovele do nesposobnosti, nakaznosti i smrti.
|
Svaka mutacija je jedan „nesrećan slučaj“ i ona, ili oštećuje nukleotide koji izgrađuju DNK, ili menja njihove položaje. One najčešće uzrokuju toliku štetu i promenu koje se ne mogu popraviti. Mutacija, iza koje se evolucionisti često sakrivaju, nije čarobni štapić koji transformiše žive organizme u neke naprednije i savršenije forme. Direktan efekat mutacija je štetan. Promene uzrokovane mutacijama mogu biti jedino kao one koje su iskusili stanovnici Hirošime, Nagasakija i Černobila: to jest, smrt, nesposobnost i nakaznost prirode organizma. (23) |
| 16. | Teorija isprekidane ravnoteže je u suprotnosti s početnom darvinističkom idejom akumulirajućeg razvoja, korak po korak, jer je njeno polazište u tome da evolucija nije rezultat manjih varijacija, nego velikih, isprekidanih „skokova“ […] | Nazvan „isprekidana ravnoteža“, ovaj model odbacuje darvinističku ideju akumulirajućeg razvoja korak po korak i smatra da se umesto toga evolucija odigrava u velikim, isprekidanim „skokovima“. (16) |
| 17. | Neodarvinisti su se oslanjali na hipoteze evropskog paleontologa Šindevolfa (Otto Heinrich Schindewolf, 1896–1971), koji je tvrdio da je prva ptica izašla iz jajeta gmizavca, tako što se desila „velika mutacija“, posle „jednog velikog poremećaja koji se odigrao u genetskoj strukturi“ […] Premda su ove tvrdnje u krajnjoj suprotnosti s pravilima genetike, biofizike i biohemije, plasiranjem modela isprekidane ravnoteže pokušalo se osigurati objašnjenje za pukotine u fosilnom zapisu koje neodarvinistički model nije mogao obezbediti. | Na primer, evropski paleontolog Šindevolf (O. H. Shindewolf), koji je poslužio kao primer Eldridžu i Guldu, tvrdio je da je prva ptica izašla iz gmizavačkog jajeta kao rezultat jedne „velike mutacije“, to jest, kao rezultat jednog velikog „poremećaja“ koji se odigrao u genetskoj strukturi. […] Ove tvrdnje, potpuno kontradiktorne svim pravilima genetike, biofizike i biohemije […] Jedina svrha ovog modela bila je osigurati objašnjenje za pukotine u fosilnom zapisu koje neo-darvinistički model nije mogao objasniti. (18) |
| 18. | Neodarvinizam je osporen fosilnim zapisom, tj. neuspehom paleontologije da otkrije ubedljive prelazne forme […]„nikada, nigde u svetu, nisu pronađeni nikakvi prelazni oblici, koji navodno treba da pokažu postepenu evoluciju živih organizama od primitivnih do naprednih vrsta, kao što je to neodarvinistička teorija tvrdila“. Isto tako, rezultati uporedne anatomije otkrivaju da vrste, za koje se pretpostavljalo da su nastale evolucijom jedna iz druge, u stvari imaju veoma različite anatomske karakteristike, tako da one nikada nisu mogle biti preci ili potomci jedne drugima.
|
Neo-darvinistička teorija je takođe pobijena fosilnim zapisom. Nikada, bilo gde u svetu, nisu pronađeni nikakvi „prelazni oblici“, koji su navodno trebali pokazati postepenu evoluciju živih organizama od primitivnih do naprednih vrsta, kao što je to neo-darvinistička teorija tvrdila. U isto vreme, uporedna anatomija otkrila je da vrste, za koje se pretpostavljalo da su evoluirale jedna iz druge, u stvari imaju veoma različite anatomske karakteristike i da one nikada nisu mogle biti preci ili potomci jedni drugima. (16) |
| 19. | Istaknuti evolucionista Ričard Dokins atakuje na zdrav razum kada poziva ljude da ne misle da su prisustvovali čudu, čak i ako vide da im spomenik nekog nacionalnog heroja maše rukama: „Možda su svi atomi u ruci statue krenuli u jednom trenutku u istom pravcu. To je malo verovatan događaj, ali je moguć“ – bezobzirno zaključuje Dokins. | Dobar primer je istaknuti evolucionista Ričard Davkins (Richard Dawkins) koji poziva ljude da ne pretpostavljaju da su prisustvovali čudu, čak i ako vide da im spomenik nekog nacionalnog heroja maše rukama. Prema njemu, „možda su svi atomi u ruci statue krenuli u jednom trenutku u istom pravcu. To je malo verovatan događaj, ali je moguć“. (9) |
U najvećem broju pobrojanih slučajeva (4, 5, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 19), radi se o „prelaznoj formi“, da se tako izrazim, između doslovnog i prikrivenog (ili mozaičkog) plagijata. U većini ostalih slučajeva (1, 2, 3, 6, 7, 8, 9, 16, 17), radi se o prikrivenom ili mozaičkom plagijatu u kome su u preuzetom tekstu vršene određene sitne intervencije. Jedna cijela polovina dotičnog rada predstavlja, pored navedenih, primjer strukturalnog plagijata budući da autor plagira ne samo tuđe ideje i riječi, već i strukturu izlaganja pa i navode trećih autora. Recimo, svaki od autora citiranih u ovom radu, kao i svaki od pojedinačnih citata, zapravo je preuzet iz knjige Obmana evolucije.
Pa ipak, postoji izvjesni element „originalnosti“ u ovom radu. Naime, autor pripisuje neke od citata trećim autorima koji zaista jesu citirani u izvornom djelu. Međutim, te riječi pripadaju Harunu Jahiju, autoru navedene knjige, a ne trećim licima. Takođe, svaki navedeni citat u radu predstavlja primjer nenavedenog citata. Uz najveći broj citata izdvojenih u navodnike se ne navodi od koga potiču, a onda kada su nekome i pripisani, izostaje referenca na konkretno djelo.
Možda bi neko bio sklon da kaže kako sve ovo predstavlja zapravo slučaj „nespretnog“, to jest neadekvatnog parafraziranja. Čak i da to jeste slučaj, a nije jer vidimo da su i svi drugi navedeni tipovi plagijata zastupljeni, to bi i dalje bio plagijat – jer i neadekvatno parafraziranje je takođe jedan tip plagijata. Međutim, ovdje se ne radi (čak) ni o tome. Pored svih imena koje navodi, autor nijednom ne upućuje na djelo Obmana evolucije niti na autora Haruna Jahija, koje obimno plagira. Dakle, ne radi se čak ni o neadekvatnom parafraziranju.
No, da se vratimo Adnanu Oktaru. Zašto smo se uopšte na njega osvrtali? Kakve veze ima ovaj osuđivani kriminalac, obmanjivač i opskurni prevarant sa teorijom evolucije? Ni manje ni više, veza je ta što je upravo on autor knjige Obmana evolucije koju autor, kako smo pokazali, obimno plagira! Naime, iza pseudonima Haruna Jahija, koji je potpisan kao autor navedene knjige, krije se Adnan Oktar. Dakle, rad ne samo da je plagijat, nego je plagijat knjige grotesknog islamskog kreacioniste, lidera seks-kulta koji se tereti za teške zločine. Neobično je zanimljivo da je od svih pisaca koje je mogao plagirati, autor koji s nepodnošljivom lakoćom presuđuje o tome ko istinski vjeruje a ko ne vjeruje u Hrista, odlučio da svoju vjeru položi baš u kvazi-islamskog seks-gurua.
Poslužiću se slikom koju Danilo Kiš nudi u epigrafu ovog teksta. Ovdje smo se bavili analizom anatomije jednog rada koja prikazuje simptome patološkog stanja. Patološko stanje je, nažalost valja priznati, šire od okvira samog rada. Širenje banalnih, pa i grotesknih, oblika kreacionizma poteklih iz drugih religijskih tradicija, pod vidom odbrane pravoslavne vjere, jeste fenomen na koji je već (zasad, čini se, uzalud) ukazivano. Drugim aspektima i bogoslovskom analizom rada nije bilo potrebe da se bavimo. Drukčije rečeno, na ovom času anatomije nije bilo potrebe unositi brasero ili kadionicu sa blagouhanim tamjanom pravoslavnog bogoslovlja.
Nakon svega, jasno je da je glavni razlog zbog koga ovaj rad nije mogao biti objavljen na i-magazinu Teologija.net taj što, budući plagijat, ne zadovoljava osnovne standarde kvaliteta. Razlog tome, kao što je sada potpuno jasno, nije bila idejna ili, bolje reći, ideološka pozicija autora. Premda, nakon svega, pitanje je da li se o postojanju bilo kakve stvarne, to jest neplagirane, pozicije samog autora uopšte može govoriti.
[1] Danilo Kiš, Čas anatomije, Beograd: Nolit, 19793, 12.
[2] “Plagiarism”, Encyclopedia Britannica, IntRes: https://www.britannica.com/topic/plagiarism [29.7.2018.].
[3] Ovdje smo naveli neke od tipova koji se sreću u podjeli datoj u „What Constitutes Plagiarism?“ u: Harvard Guide to Using Sources, IntRes: https://usingsources.fas.harvard.edu/what-constitutes-plagiarism [29.7.2018.] i Debora Weber-Wulff, False Feathers: A Perspective on Academic Plagiarism, Springer Science & Business, 2014, 6-14.
[4] Harun Jahi, Obmana evolucije: naučni kolaps darvinizma i njegova ideološka pozadina, Beograd: Centar za prirodnjačke studije, 2002. Knjiga je u pdf formatu dostupna na adresi: https://www.religija.me/biblija_nauka/obmana-evolucije.pdf [25.7.2018.].
